είμαι κι εγώ χιμπατζής :(

Οκαταρινέτα: ... και να φανταστείς, ρε φίλε, πως το μόνο του έγκλημα ήταν πως ... δεν γεννήθηκε άνθρωπος ...

Μπελατσιτσίξ: ... ποιού ;

Οκαταρινέτα: ... μα ποιού άλλου ; ... του δυστυχή χιμπατζή, που η βαρβαρότητα των ανθρώπων κρατούσε φυλακισμένο ισόβια ... και η αλλαζονία τους, επέβαλε την θανατική του καταδίκη ... με άκρως συνοπτικές διαδικασίες ...

Μπελτσιτσίξ: ... ναι, αλλά για φαντάσου να ερχόταν αντιμέτωπος με κανάν άνθρωπο ; ... ή ακόμα χειρότερα ... με κανά παιδάκι ...

Οκαταρινέτα: ... επειδή ακριβώς το φαντάζομαι, αυτό το ενδεχόμενο, σου λέω, έδω και τώρα, να κλείσουν οι τερατώδεις αυτές επιχειρήσεις διασκέδασης (κατ' εφημισμό και εκπαίδευσης) του πιο βάρβαρου πλάσματος που κατοίκησε ποτέ σε τούτον τον πλανήτη (που επίσης κινδυνεύει να καταστραφεί εξ' αιτίας του) ... λευτεριά στην άγρια ζωή ...

Μπελατσιτσίξ: ... μήπως υπερβάλεις, κάπως ;

Οκαταρινέτα: ... θα σου άρεσε εσένα να ζεις ισόβια φυλακισμένος ; ... και μάλιστα χωρίς το προνόμιο της έκτισης των 2/3 της ποινής ; ...

Μπελατσιτσίξ: ... μα λένε πως αυτά τα ζώα έχουν γεννηθεί αιχμάλωτα ... δεν γνωρίζουν από ελεύθερη ζωή ... και κατά συνέπεια δεν έχουν πρόβλημα ...

Οκαταρινέτα: ... μπα ; έτσι λένε ; ... και με ποιό δικάιωμα τα τέρατα που λέγονται άνθρωποι εισέβαλαν στην αφρικανική ζούγκλα κι αιχμαλώτισαν τους προγόνους τους ; ... είχαν (οι πρόγονοι αυτοί) διαπράξει κάποιο έγκλημα σε βάρος των ανθρώπων ; ... ή μήπως απλά ζούσαν την ζωή τους ; ... θυμάμαι το ταλαίπωρο λιοντάρι που είχαν οι βάρβαροι κλεισμένο σε ένα τόσο δα κλουβάκι στον εθνικό μας κήπο ... ναι εδώ, στο κέντρο της Αθήνας ... τί ντροπή για το είδος μας ... αλλά και καλύτερες να κάνουν τις συνθήκες, η φυλακή παραμένει φυλακή ... κακόμοιρα πλάσματα ... κακόμοιρε χιμπατζή :( 

__________________________

* από τις αναμνήσεις ενός αιχμαλώτου : ''θυμάμαι, το πρωί, όλο το χωριό στο πόδι ... φωνές, αλλαλαγμοί, χαρές και παιγνίδια ... οι μπανάνες σε αφθονία ... και άλλοι πολλοί καρποί ... κανένας δεν θα έμενε δυσαρεστημένος ... μετά, κατεβαίναμε, παρέες, παρέες στο ποτάμι ... εκεί να δεις χαρές και παιγνίδια ... εμείς κάναμε φιγούρα στα κορίτσια ... κι αυτές μας παρατηρούσαν αλλαλάζοντας ... κι όταν ο ήλιος ανέβαινε ψηλά, ατέλειωτο χουζούρι ... τα μικρά στις κληματσίδες ... οι ποιο μεγάλοι κατάχαμα ... ωραία ζωή ... ελεύθερη ζωή ... εντάξει ... υπήρχαν κάποτε, κάποτε και οι εντάσεις ... αυτό είναι δικό μου ... όχι δικό μου είναι ... ξέρετε ... συνηθισμένα πράγματα ... και μετά και πάλι χαρές κι αλλαλαγμοί ... όλα ωραία, μέχρι εκείνη την στιγμή ... θυμάμαι βρέθηκα ξαφνικά σε εκείνον τον λάκο ... δεν ξέρω πώς έπεσα εκεί μέσα ; ... τον έκρυβαν τα κλαδιά ... κι ύστερα εκείνο το πράγμα ... σαν πλεγμένες κληματσίδες ... δεν μπορούσα να ελευθερωθώ ... αγωνίστηκα, μα δεν τα κατάφερα ... απελπίστηκα ... στο τέλος ήρθαν τα τέρατα ... και μετά δεν θυμάμαι τίποτα ... βρέθηκα εδώ ... πίσω από τα κάγκελα ... βεβαίως τα τέρατα δεν με αφήνουν ποτέ νηστικό ... προφανώς δεν θέλουν να πεθάνω ... όμως φαίνεται πως δεν θα με αφήσουν να φύγω ... αχ, πόσο θα ήθελα να γυρίσω στο σπίτι ... φοβάμαι όμως πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ ...''