Οκαταρινέτα: ... ξέρεις, Μπελατσιτσίξ ... αυτό που με φοβίζει περισσότερο κι από τον θάνατο τον ίδιο είναι το τέλος της ψυχής ... γιατί ενώ ο θάνατος αποτελεί, απλώς, τερματισμό του βίου ... η απώλεια της ψυχής, διαγραφή απόλυτη είν' αυτού που κάποτε υπήρξε ... σβήνεται κάθε ανάμνηση ... σβήνεται κάθε αξία ... σβήνονται και ιδανικά που σηματοδοτούνε ... το χθες, το μέλλον, το παρόν ... ό,τι έχει σημασία ...
Μπελατσιτσίξ: ... ποιητικός, όπως πάντα ... αυτό που ΔΕΝ καταλαβαίνω είναι γιατί σε παίρνει από κάτω ... σε τελική ανάλυση ΔΕΝ έχουμε ακόμα σαφή εικόνα του εξαναγκασμού ... και ΔΕΝ θα πρέπει να ξεχνάς .. στο παίγνιο του πολέμου ... κι η ήττα προσμετράται ...
Οκαταρινέτα: ... κι ήττα είναι μέσα ... δίκαιο έχεις ... μόνο εγώ, φοβάμαι ένα πράγμα ... μήπως η ήττα η πικρή τον Έλληνα συντρίψει ... και την ελπίδα, μέσα του, τη σβήσει μια για πάντα ...
Μπελατσιτσίξ: ... κατανοώ τον πόνο σου, μα απορώ ακόμα ... γιατί γνωρίζουμε καλά ... κι οι δυο μας, εδώ μέσα ... του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό ΔΕΝ υποφέρει ... τη φλόγα την επαναστατική ... κι αν σβήσει, θα ανάψει ξανά ... πιο δυνατή ... και τον ντουνιά θα κάψει ...
Οκαταρινέτα: ... Κούγκι, δηλαδή ;
Μπελατσιτσίξ: ... και τώρα να ΜΗΝ γίνει ... Κούγκι θα γίνει, κάποτε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου